Güneşe Akın Eden Yarışçı

Günle Yarışan Yarışçı

Ahmet Önel

Resimleyen: Elif Balta

Elma Çocuk Yayınevi, Kasım 2013.

7+ yaş

Mehmet Özçataloğlu

  Günle Yarışan Yarışçı” kentsel dönüşümün çocuklar üzerindeki etkisini anlatan, keyifle okunan, eğlenceli bir kitap.

Geçenlerde doğduğum evi tekrar görebilmek için eski mahallemize yol aldım. Yıllar yıllar sonra hem o günleri belleğimde tazelemek hem de çocuklarıma o evi gösterebilmek için yüreğim pır pır girdik sokağa. Bu kadar uzun süreden sonra her şeyin yerli yerinde olması şaşırtıcıydı gerçekten. Her şey yerinde duruyordu ama doğduğum ev ne üzücüdür ki yerinde yoktu. Yine de “kentsel dönüşüm” adı verilen tarih celladının mahalleme girememiş olması sevindiriciydi.

Bütün bunlar Ahmet Önel’in “Günle Yarışan Yarışçı” isimli kitabını okurken aklıma geldi. Elma Çocuk tarafından yayımlanan kitapta; kentten uzakta, doğanın içinde yaşayan bir çocuğun, Yiğit’in öyküsünü okuyoruz. Köpeği Karadut’la birlikte gezindiği bir gün Yarışçı’yla karşılaşır Yiğit. Ve öyküsü bu şekilde başlar. Yiğit’in öyküsü biraz da bizim öykümüzdür aslında. Otuzlu yaşlarını yaşayanların öyküsü… Şimdiki çocuklar doğadan ve doğallıktan uzakta, apartmanların arasında güneşi görmeden oynuyorlar. Bu yüzden Yiğit’in öyküsü büyükler için anısal, çocuklar içinse imrenilecek türden bir öykü. Yaşadıkları mahallede yapılacak olan yol için çalışan işçilerle Yiğit’in mücadelesidir bu kitap. Acaba ne yapsa da yol çalışmasını durdursa? Sonunda mı? Sonunu söylemeyeyim ki okuyucular meraklansın. Kazanan kim oldu dersiniz? Yol işçileri mi, Yiğit mi?

Okuyucular heyecanlanadursun biz Yiğit’in öyküsünü bir kenara bırakalım. Kitapta gözüme takılan olumsuzlukları dile getireyim: Kitabın 54. sayfasında, kahramanımız Yiğit üşütüyor. Annesi de iyileşmesi için sürekli olarak ıhlamur içiriyor oğluna. Bir bardak bitmeden diğeri… Oysaki doktorlar günde bir bardaktan fazla ıhlamurun bronşlarda su birikmesine neden olacağını söylerler. Bu kadar ıhlamur içmemesi daha iyidir aslında. Teknik bir konudur ama dile getirmezsem olmazdı.

Bir diğer dikkatimi çeken husus; Yiğit anne ve babasıyla akşam saatlerinde sohbet ederken yediği kekle birlikte çay içiyor! Okul öncesi dönemdeki bir çocuk tabi ki çay da içebilir fakat çayın yerine süt mü versek ya da bir bardak taze sıkılmış meyve suyu mu içse diye düşünmeden edemedim. (s.84) Ve 130. sayfada “Nusret Ağabey, Elçin’in yanında dizleri üstüne çöküyor, bunu yaparken de bir hayli zorlanıyor. Koca gövdesi ikiye katlanıyor sanki. Mide bulantısının geçip geçmediğini soruyor Elçin’e. Sonrasında da şaşırtıcı bir şey yapıyor (kitaptaki ifade böyle) ve oturduğu sandalyeden bir anda hop diye doğruluyor!”

Nusret Ağabey yere diz çöküyor ama kalkarken sandalyeden doğruluyor!

Bu teknik hatalar kitabın çekiciliğine gölge düşürsün istemem. “Günle Yarışan Yarışçı” kentsel dönüşümün çocuklar üzerindeki etkisini anlatan, keyifle okunan, eğlenceli bir kitap. Elif Balta’nın resimleri de can vermiş kitaba. Çizimler öyle güzel, öyle renkli ki kitap okunmuyor yaşanıyor adeta.